Язэп Пушча — Светлых дзён хараство
О, вясна, светлых дзён хараство!
Ў санцацвеце губляюцца мары.
Смех дзявоча-пралескавы твой
Патануў у ясноце, ў надхмар’і.
Вецер вольны планету абег, –
Ў падарожжы мне з ім не агоркне.
Заклікаць выйду ў поле цябе,
Пакланюся далінам, узгоркам.
З імі песні складаў я раней,
З імі песні складалі ракіты.
Там вятры закалышуць мяне,
Госці сонца і госці блакіту.
Ой, ты цёплая радасць палёў,
Не хадзіць мне мяжой да крыніцы.
Як у лозах я кошыкі плёў,
Толькі ў песнях і можа прысніцца.
Што было, таго сёння няма.
Адцвіло палыновае зелле.
У палях расцвітае вясна,
У палях веснавое вяселле.
О, вясна, светлых дзён хараство!
Ў санцацвеце губляюцца мары.
Смех дзявоча-пралескавы твой
Патануў у ясноце, ў надхмар’і.
21 сакавіка 1926 года.