Язэп Пушча — Вечна...

Пуста,
змрок прылёг пад кустам.
Сонца ўсходзіць паміж гор
і спіну залоціць зверху.
Усё ж не веру,
ой, не веру,
што мажорам
граюць на жалейцы,
што мажор
у прасторы льецца.
Адлятае ў вырай жораў…
Ну, няхай,
няхай
і гэтак.
Ой, шумі вясною, гай,
Ў перазвоне кветак!
Я сягоння босы,
я хаваю ў жменю стыд.
Ой вы, сосны,
мае сосны,
сосны,
песенны запал астыў!
На грудзёх жыцця
апаўшыя лісты.