Чым гэты боль нясцерпны вымераць?
Ён не лягчэй за той – з вайны.
Ці можа край палескі вымерці
без аніякае віны?

Няўжо атрутны вецер выветрыць
пачуцці нашы, мову, слых?
Няўжо не вернуцца дазіметры
да тых паказчыкаў – былых?

Няўжо абапал плыннай Прыпяці
лясы змарнеюць і палі?..
Усё стрываем, што ні прыйдзецца,
каб не застацца без зямлі;

каб жыта ў полі каласілася,
каб не радзеў лясоў гушчар,
каб над планетай не насілася
пагроза смерці ў плойме хмар;

каб катастрофа немагчымаю
была; каб матухна Зямля
не ўпала, стаўшы Хірасімаю,
счарнелым яблыкам з галля.

• Алесь Пісьмянкоў — 1986
• Максім Танк — Самае доўгае расстанне
• Мікола Мятліцкі — Санеты Чарнобыля
• Пімен Панчанка — Аб самым смачным...
• Тэма Чарнобыля ў беларускай паэзіі