Алег Лойка — Сівы конік

Сівы конік, сівы конь,
Капыты, нібы агонь,
Па маланцы на назе, –
Ты куды нас завязеш?
Мо на рэчку, можа, ў сад –
І туды, і назад?

Ціха вухам конь стрыжэ:
– Хто сівога запражэ?
Мне б дугу тугую,
Збрую залатую,
Срэбную вуздэчку, –
Можна і на рэчку!

Сцелецца абрусам
Дальняя дарога.
Запрагаюць дзеці
Коніка сівога.