Прымаўку — «твая дарога — ад печы…» —
Не знаў. Ці знаць не любіў,
А ўзвальваў сам дарогу на плечы,
Колькі бачыў — столькі хадзіў.

Перамераны ўсе тутэйшыя вёрсты.
Перамераны поле, лес, сенажаць.
I дарога твая, нібы леты ды вёсны,
Засынала ў дванаццаць. Прачыналася ў пяць.

Смольны дух ад утульнай ватоўкі
Прыносіў у дом лясны камандзір.
…З лясоў Кыштоўкі ляцелі паштоўкі —
Была адкрыта

табе і Сібір.

Была адкрыта табе трывога
За дзень наступны. За рэчку з ляском,
Пакуль сама на цябе дарога
Не ўпала

жоўтым балючым пяском…

• Яўгенія Янішчыц — Каліна зімы
• Яўгенія Янішчыц — Мова
• Творчасць Яўгеніі Янішчыц
• Яўгенія Янішчыц — Ты пакліч мяне. Пазаві...
• Яўгенія Янішчыц — Свята пірага