Беланогі, расчухраны месяц
лявоніць у лісці кляновым;
мне чупрыны не хочацца
звесіць
ў гэты вечар аўсяна-зялёны.
Хай туман сырадоем абмые
мае веснамайскія кудлы.
Затуліўшыся ў сочнай каліне,
расцалуюся з месяцам блудным.
I пайду сінявою мурожнай
да начлежнікаў хлопцаў
буяных.
Хай прыгорне мяне вербалоззе,
бо я хмелем сягонняшнім п’яны.
Ой вы, поплавы, ў шэрай
сярмязе
веснавейце ў лагчыне імглістай!
Мяне променем сонца абвяжа
напярэдадні ў зелені лісцяў.
Закалосяцца песні па лесе,
усміхнецца як раніца ў клёне.
Ой, чупрыны не хочацца
звесіць
ў гэты вечар аўсяна-зялёны!
Крыніца: Анталогія беларускай паэзіі. У 3 т. Т. 2 / Рэдкал.: Р. Барадулін і інш.; Уклад. Л. Лойка. Мн.: Маст. літ., 1993. – 623 с.