Станіслаў Шушкевіч — Зазімак

Ізноў зазімак на двары,
Лядком пакрыта лужына.
Б’е дзяцел дзюбай па кары
І паглядае спуджана.

Ён рад, што дождж не лье цяпер,
Што белая ваколіца,
Наставіў чубік, як каўнер,
Працуе і не томіцца.

Дзятве не ўседзець у двары,
Бо вабіць сцежка слізкая,
I гоняць саначкі з гары,
Аж іскры з грудаў бліскаюць.

Прыйшоў зазімак. Ціха лёг,
Нязваны і няпрошаны.
Над ярам хіліцца быльнёг,
Як пухам запарошаны.