Можа, кляў гаспадарку: гары яна гарам.
Можа, меў гостры зуб на суседа Кузьму.
І аднойчы, ускіпеўшы, яе ён ударыў,
і яна пакланілася нізка яму.

…І калі на вазок ён падсаджваў другую,
у яе на вачах, як купец на карму, –
адвярнуўся ад слоў: «Як жа я давякую?!»,
і яна пакланілася нізка яму.

А пасля лугавінай, нібы па кіліме,
да сялібы вяртаўся ён цераз зіму,
задыхаўся ад думкі: «А раптам не прыме?…».
І яна пакланілася нізка яму.

• Творчасць Раісы Баравіковай
• Раіса Баравікова — Верш да дзяцей
• раіса-баравікова-старэюць-людзі-дрэвы-і-
• Раіса Баравікова — Барбара Радзівіл
• Раіса Баравікова — Жыву, і дзякуй, не ў прасторы голай...