Ужо на тры замкі закрыўся жмінда
і недзе перад ложкам ловіць моль,
а па садах згалелых ходзіць крыўда,
я чую — дрэвы скардзяцца на золь.

Слата, слата… а ў позірку чаканне,
бы феерверкам выбухне зіма…
Прымроіцца, як ясны дзень, каханне,
цьфу на яго! Яно заўжды чума.

Гартае свет турбот будзённых кнігу,
нямала ў ёй старонак для мяне,
і круціць лёс, нібы разводдзе крыгу,
не сплю…. Чакаю сонейка ў акне.

1987

• Творчасць Раісы Баравіковай
• раіса-баравікова-старэюць-людзі-дрэвы-і-
• Раіса Баравікова — Барбара Радзівіл
• Раіса Баравікова — Жыву, і дзякуй, не ў прасторы голай...
• Раіса Баравікова — Верш да дзяцей