Зямлі маёй сівыя мацяркі,
Сініцай стукне ў шыбу ваша доля,
Падняўшы дзён былых мацерыкі,
Пазваўшы зноў сваё засеяць поле.

На тым сяйве –

старэчая рука,

Што сіверам прастуджаным прашыта,
Расцісне сок сырога камяка
I на слязу сваё аброніць жыта.

…Прайшлі гады.

Мінуць услед вякі.

Ды не відаць на полі гэтым пожні,
Хоць у жыцця,

як колас той апошні,

Зямлі маёй сівыя мацяркі.

У выстылых і выцвілых вачах
Блішчыць астатнім променем пагода.
I з ношаю зямной –

спачыну згода

Ляжыць-плыве на згорбленых плячах.

Яе не зрынуць звад зямных клыкі
I не паб’е нішчымніца худая.
Сваё жыццё, як поле, аглядае
Сівая бабка

светла, з-пад рукі…

• Мікола Мятліцкі — Чаканне сонца
• Творчасць Міколы Мятліцкага
• Мікола Мятліцкі — Яніха
• Мікола Мятліцкі — Усмешка Джаконды
• Мікола Мятліцкі — Бяссмертнік