Максім Гарэцкі — Максімава зязюля
Пуста мне ў дарозе. Ні душы…
Лес і лес. Кедры, лісцвянкі, бярозы, малады параснік, кусты каля балот.
І не сказаць, каб усё гэта было вельмі пышна, густа ці наогул прыгожа. Звычайны лес, часам даволі рэдкі і нават дробны.
А галоўнае – нейкая адвечная маўклівая нуда пануе тут і гняце думкі і пачуццё. І птушак не чуваць. Толькі зрэдку тарабаніць жаўна.
Вось я выходжу на большы прагал, зелянейшы ад бяроз на яго ўскрайках, – дзесьці далёка і неяк асабліва сумна закукавала сібірская зязюля.
– Ку-ку ! Ку-ку!
І мне ўспомніліся яго сумныя вершы:
– Не кувай ты, шэрая зязюля!..
Ці прылятае яна, шэрая, там, у Крыме, пакукаваці яму?
І дзе будзе маё апошняе прытулішча?
Можа тут, у Сібіры, – як і яму, на далёкай чужыне?
І колькі, колькі нас, хадакоў і перасяленцаў, слухалі тут гэта сумнае кукаванне, прыгадваючы сабе бары мілае далёкае бацькаўшчыны?