Завіс на тоненькай галінцы
Сухі, пажоўклы, нежывы…
А ўжо не спіцца ручаінцы
Пад небам цёплым, паравым.

А ўжо, на радасць вербалозу,
Вясенні дожджык зашаптаў…
І льюцца кроплі, быццам слёзы,
Па твары зморшчаным ліста.

А для галінкі дожджык чулы –
Чаканай свежасці прыліў:
Карыцу бляскам пацягнула,
Пупышкі лопацца пайшлі.

Сама, як ранне, маладая,
Адзеўшы новыя лісты,
Яна, відаць, не прыгадае,
Што з ёй гібеў у сцюжу ты.

• Жыццёвы і творчы шлях Еўдакіі Лось
• Еўдакія Лось — Зайчык-выхваляйчык
• Еўдакія Лось — Казка пра ласку
• Еўдакія Лось — Уцякач
• Еўдакія Лось — Маці