Гэта старая версія дакумента!
Васіль Зуёнак — Коні і поні
Ад натугі
І ад конскае тугі
Гнуцца дугі
І ў вачах ідуць кругі.
Напінаецца, сапе
Цяжаравоз,
Бо ідзе не так сабе,
А цягне воз.
А стаеннікі –
Браценікі
Яго –
Пасміхаюцца:
– Га-га! Ды і-го-го! –
І паказваюць на поні:
– Ці вы коні,
Ці не коні?
Га-
га-
га:
Цацачны хамуцік
І дуга, –
Важняцца
І дражняцца
З кож-
на-
га:
– Поні, поні, пончыкі,
Піражкі –
Не павезці вам ніколі
Воз цяжкі.
Поні, поні –
Засмуціліся зусім:
–- Што мы коні –
Быццам ясна,
Ды не ўсім…
Хоць малыя мы,
Ды вам – браты,
І зусім невыпадкова
Грывы ёсць у нас,
І ёсць
Хвасты,
І чатыры –
На падковах –
Капыты!
– Кіньце плакаць! –
Гром паважна абвясціў. –
Дождж закапаў –
Ёсць надзея падрасці.
Задаволена
Яшчэ раз грымнуў гром.
Мокнуць поні –
Мікра-коні –
Пад дажджом:
– Не ўхмыляйцеся,
Не кпіце –
Зараз мы
Падрасцём
Хоць на капыцік
Да зімы!