Аркадзь Куляшоў — Крылы
Я пакідаў маленства край,
Дзе жыў жыццём вясёлым,
Прыйшла і мне чарга бывай
Сказаць лясам і долам.
Глядзелі зоры на мяне
Здалёк, як на другога,
Нібы за жорава мяне
Лічылі маладога.
Глядзелі з вокнаў аганькі
Мне ўслед з трывогай шчырай,
Нібы ў далёкі і цяжкі
Я падымаўся вырай.
Зямля шаптала мне – ляці,
Спяшайся, жораў ранні,
Цябе чакаюць у жыцці
Усе выпрабаванні.
Яны стаяць за радам рад:
З крыві, агню, з жалеза.
Ляці! Няма шляхоў назад
Да салаўёў і бэза.
Адчуў я прагу вышыні,
Зямля дала мне сілы,
Мяне ўзнялі юнацтва дні –
Майго адлёту крылы.
Свіст кулі чуў я на вайне,
Штык не здымаў з вінтоўкі.
Там, нібы з жорава, з мяне
Ляцела пер’е толькі.
Дзе ні праехаць, ні прайсці –
Я поўз, я лез, упарты.
Я не шкадую! Дзесяці
Не бітых біты варты.
Каб нават я забіты лёг
На дно сырой магілы,
Скарыцца б і тады не змог,
Свае не склаў бы крылы.
Я б зажадаў яшчэ зазнаць
Адно выпрабаванне –
З магілы ўстаць, хоць цяжка ўстаць,
Каб зноў убачыць ранне.
Адмыў бы я імглу з вачэй
У ручаі самохаць,
Зямлю атрос бы, каб людзей
Зямлёю не палохаць.
Рвануўся б з месца, каб набраць
Паветра ў грудзі й жылы.
…Няхай ляцяць, ляцяць, ляцяць
Майго юнацтва крылы!
1945