Гудзела, гуло ў маіх вушах.
Гудзела, гуло ва ўсім маім целе.
А з целам была заадно i душа —
суладна яны звінелі, гудзелі.
Як мора ў бераг,
так біўся той гул
ў мае барабанныя перапонкі.
І мроіўся белы, рамонкавы луг:
ад краю да краю бялелі рамонкі.
Гудзела, гуло ў маіх вушах.
Гуло і звінела ва ўсёй істоце.
Гуло на высокай пранізлівай ноце.
І я зразумеў —
о, шчасце! О, жах! —
што значыць той гул,
што значыць той луг.
Я быў улюбёны.
Я быў, як усе мы.
І я, як звяно,
уключаўся ў ланцуг
любові, яе ўсепланетнай сістэмы…

• Анатоль Вярцінскі — Гавары са мной ласкава...
• анатоль-вярцінскі-цётка-плакала-па-ўсім-
• Анатоль Вярцінскі — Аналіз творчасці
• Анатоль Вярцінскі — Рэквіем па кожным чацвёртым
• Анатоль Вярцінскі — Медсястры