Якуб Колас — Леў і воўк
Хадзіў па лузе конь. З лесу выйшаў леў.
– Я цар над усімі звярмі. Няма на свеце такога звера, каб не баяўся мяне, – кажа леў.
– Я не веру, што ты самы дужшы звер на свеце, адказвае конь: праўда, ты маеш сілу, але ёсць звяры яшчэ дужшыя.
– Дык ты не верыш?! Я пакажу табе сілу! – крыкнуў леў, наліўшы крывёю вочы. – Ці не хочаш ты паспрабаваць маю сілу?
– Не крычы, леў, і не страш мяне. А сілы чаму не спрабаваць? Можаш ты так стукнуць нагою па камені, каб агонь з яго пасыпаўся?
– А ты, ласьне, выбіваеш іскры с каменя нагамі?
– А вось, глядзі!
Падвёў конь льва пад камень. У каня на нагах былі сталёвыя падковы. Стукнуў конь капытом, цэлая куча іскраў пасыпалася з каменя.
Страх апанаваў льва; бягом у лес!
Убачыўшы воўка, кажа яму леў пра каня, пра яго сілу.
– I ты яго збаяўся? Эх, а яшчэ царом нашым завешся! Пакажы мне толькі яго: у дзве мінуты капут яму.
Леў узяў воўка у пярэднія лапы, сам стаў на заднія.
– Пазірай!
Льву здавалася, што ён памаленьку дзяржаў воўка, а ў таго трэснулі косці і дух выскачыў вон.
– Ну, што, бачыш?
– Нічога не бачу, – кажа воўк.
– Што ж ты маўчыш?
Апусціў леў воўка на зямлю, бачыць – воўк не дыхае.
– Эх, ты! Толькі хвалішся. Глянуў і то самлеў, – і кінуў ён нежывога воўка на зямлю.
Крыніца: Другое чытанне для дзяцей беларусаў / напісаў Якуб Колас; пераглядзеў і прадмову прыпісаў Л. Сеўрук. – Пецярбурх [Пецярбург]: выдалі суполкі: «Загляне сонца і ў наша аконца» і «Наша хата», 1909 (вокладка 1910). – 110 с.