Люблю я ціхую паэзію,
Дзе не крычаць і не шумяць.
Удумліва, а не гарэзліва
Душу умее высвятляць.

Люблю я ціхую… Разважліва
Яна вядзе душэўны лад.
І слова кожнае узважвае,
Як россып залатых зярнят.

І словы пачуццём яднаюцца:
Іх вывярае дзень пры дні.
Яны пакорна прачынаюцца
І не маўчаць у цішыні.

Здаецца, сам такою дыхаю,
І верна ёй хачу служыць.
Дык хто ж яе абразіў: ціхаю
Назваць таго, хто не крычыць.

• Юрась Свірка — Ласіны стажок
• Юрась Свірка — Верны крэўнаму брацтву
• Юрась Свірка — Свята
• Юрась Свірка — Яшчэ раз пра маці
• Юрась Свірка — З першым снегам