Марозны дзень! Іскрыцца снег…
А хлапчукам не страшна сцюжа!
Іх тварыкі гараць, як ружы,
Звініць задорны, звонкі смех!
Імчацца з кручы чарадою смела
Гартуюць дух, гартуюць цела!
І толькі ў старане
Адзін стаіць Рыгорка
І нерашуча касавурыцца на горку:
«Паспрабаваць ці не?
А раптам – нос расквашу
Ці галаву скручу…
Няма дурных – я жыць хачу!»
Тут да Рыгоркі падляцела Паша:
– Чаго ты адстаеш ад нас?
Ты ж выхваляўся… І не раз,
Што для цябе, Рыгорка, –
Малая горка
Сам Эльбрус…
– Ды, бачыш, лыжы не нацёр…
На справе ж быў Рыгор
І баязлівец, і вялікі хлус.