Алёшка
Кошку
Дакараў:
– Ну і лянівая істота!
Пайшлі ўжо мама, тата на работу,
І я, здаецца, ўстаў,
А ты ляжыш, не зварухнешся,
На сонейку паміж вазонаў дзень пячэшся
Ды хітра жмурышся, цікуеш вераб’ёў…
– Алёшанька! – гукнула бабка, –
Ты ложак не заслаў ізноў.
Гамашы разарваў, шпурнуў за шафу шапку,
Чарнілам свой заліў буквар,
Мурзаты ходзіш, нібы камінар,
Узяў бы мыла ды памыўся трошку,
Пачысціў зубы, чуб свой прычасаў,
А потым кошку
За ляноту дакараў.

Я так скажу ў маралі:
Перш чым на іншага ківаць,
Узорам сам павінен стаць,
Каб прыклад з цябе бралі.

• Станіслаў Шушкевіч — Колькі кіпцікаў у кошкі
• два-позіркі-на-пусю
• мурчына-перамога
• Станіслаў Шушкевіч — Белыя панчошкі
• старога-вераб-я-на-мякіне-не-ашукаеш