О няволя… нясіла… Ды не!
З гордых вуснаў не вылеціць стогн!
Пакарацца, хіліцца не мне!
Гнеў, як полымя, мора імкне,
І ў вякі, і ў вякі мой праклён!
Мой праклён, мой пратэст — нібы гром,
Хай пачуюць, хто думаў, хто смеў,
Хто маім прасвятляўся агнём:
Ганьба! Вечная ганьба багом,
Чый магутны, няправедны гнеў!

1924

• Уладзімір Жылка — Каханне
• Уладзімір Жылка — Меч
• Біяграфія Уладзіміра Жылкі
• Уладзімір Жылка — Марта
• Уладзімір Жылка — Хараство