Санет

Так зайздрасна: насіць вянок паэта
І мець імя задумнае Максім,
Кахаць зямлю з яе жыццём глухім
І песняй перавіць юнацтва леты;

Ад хараства не ведаць іншай мэты
І адшукаць, што горда поўны ім
І родны люд у руху маладым,
І зачарованых палеткаў кветы.

Ды тым цяжэй ў краі чужым заўжды
Счыняць павекі й ведаць, што сюды
Не даляціць зязюлі голас летам

І песня беларуская ў жніво,
І прыгадаць няраз, што мо і ў гэтым
Трагічнае схавана хараство.

1927

• Вянок санетаў
• Максім Багдановіч — Санет (Замёрзла ноччу шпаркая крыніца...)
• Янка Купала — Для зямлі прадзедаў маіх...
• Санет
• Максім Багдановіч — Санет (Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі...)