Часіна ды з сокам рабіны,
качаеш мяне ў чарнобыллі.
На дзіды, на востры шыпшыннік
ці сэрца, ці дух мой узбілі.

Калышуцца скаргі і моўкнуць,
разносяцца разам пялёсткі.
Не хоча Ўладзімір Дубоўка
спяваць пад зазубраны лёскат.

Пачаў — хай канчаюць другія,
шляхі — адшукаю сабе я.
Загіну — няхай і загіну,
мне гімнамі будуць завеі.

1925

• Лірыка Уладзіміра Дубоўкі
• Уладзімір Дубоўка — Як сінячок да сонца лётаў
• Уладзімір Дубоўка — Паляжам мы
• Уладзімір Дубоўка — I гінулі яны за косы Клеапатры...
• уладзімір-дубоўка