Рыгор Барадулін — Верасовачка
Іду, Лагчынка перасохлая
Ледзь папярхнулася расой.
Ці прымеш госця,
Верасовачка –
Дачка вясёлых верасоў?
Тут, помніш,
Нам ва ўсім паверыўшы,
Жылі суседзямі лясы.
Цвілі у бацы-сі вочы верасам
Ад слова ранішняга –
«сын».
Прыйшла пад хату грушка дзікая,
Ледзь я свой год другі сустрэў.
А ходзікі на сценцы цікалі,
І падалі дажджы са стрэх.
Тут, як у казцы, ў лядах восенню
Карову пасвіў кот Мірон,
Лісіца пеўня з дому зносіла
I вечар глух ад камароў.
Мяне купалі у ліповачках,
У бацькаў торкалі рукаў.
Калыску маладзік да поўначы
На вострых рожках калыхаў.
Ноч, як малога, хутар хутала
Аўчынай жнівеньскай імжы.
…А сёння грушына без хутара
Стаіць бабылкай на мяжы.
А сёння зацвіла ігрушына
За трыццаць год упершыню…
Чым гэта вока запарушана?
Хто там парушыў цішыню?..
Схіляю галаву з пашанаю,
Адсюль нясу ў трывожны шлях
На кожнай далані па жаўранку
I па хмурынцы
на плячах…