Пакуль жыву – агнём гару!
Іначай быць ніяк не можа.
Я сонца некаму дару,
і нехта ў горы мне паможа.

Прарвецца з сэрца жалю спеў,
маё дзіця яго пачуе,
я некаму дарую гнеў,
і нехта слабасць мне даруе.

І абяцае добрым быць
дзень сённяшні і дзень наступны,
вучу душу сваю любіць
усё, што позірку даступна, –

ад хаты і да мураша,
ад небасхілу да асфальту,
пакуль жыву, – нясі, душа,
любві зямной зямную варту.

• Сяргей Грахоўскі — Казкі жыцця
• Максім Багдановіч — Жывеш не вечна, чалавек...
• Алесь Гарун — Жыцце
• Сяргей Грахоўскі — Бяссмерце
• Леанід Галубовіч — Дзяцінства пачынаецца з пытання...