Бясследна нішто не міне,
Гісторыя слова адродзіць.
Ты – мост,

па якім да мяне

Мінуўшчына ў госці прыходзіць.

Мільгаюць старонкі твае –
I мы размаўляем з вякамі,
I продак да нас дастае
Радкамі, нібыта рукамі.

Учора і сёння –
Штодня –
У люты мароз і ў адлігу
Стварае людская радня
Жыцця непаўторную кнігу.

Мы пішам адменным пяром,
Што ўручана родным народам.
Пілот у нябёсах –

крылом,

Араты на полі –

нарогам.

Мы – словы такога пісьма,
Якое ў вяках не сатрэцца.
Ты – мост,

па якім нездарма

Іду я з патомкам сустрэцца.

Крыніца: Макаль П. Выбраныя творы. У 2-х т. Т. 2. Вершы; Драматычныя паэмы. -– Мн.: Маст. літ., 1982, - 271 с.

• Пятрусь Макаль — Смак яблыка
• Творчасць Петруся Макаля
• Пятрусь Макаль — Поле, поле...
• Пятрусь Макаль — Два кубкі
• Пятрусь Макаль — Табе, бацькоўская зямля