Мікола Чарняўскі — Урок ветлівасці
Дзяўчынак хлопцы
Не чапаюць,
За косы нават
Не скубнуць.
Папросяць кніжку –
І чакаюць,
Пакуль ім кніжку
Пададуць.
Як імянінніцы,
Дзяўчынкі,
Ажно цвітуць:
Прыемна ім –
Наш класны стараста
Навінку
Прыдумаў простую зусім:
Быць паслухмянымі,
Дзяўчынак
Не крыўдзіць болей
Анідзе!
Ці будзе ўрок,
Ці перапынак,–
Трымацца ветліва
Ўвесь дзень!
Куды падзеўся
Вечкаў ляскат?
Дзе лішні ўзбуджаны шумок?
На ўроку:
– Дзякуй!..
– Калі ласка!..
На ўроку –
Ветлівасці ўрок.
А на бліжэйшым перапынку
Да Генкі –
Згодзіцца ці не? –
Як змоўшчыца,
Падсела Зінка:
– Памый анучку
За мяне…
Ды адмахнуўся
Злосна Генка:
– Сама памыеш,
Не паненка!
І Зінка,
Глянуўшы звысоку,
Спытала ўсё ж:
– Забыў няўжо?
Ты што казаў
На тым уроку?..
– А ўрок… Урок
мінуў ужо…