Мікола Чарняўскі — Кастрычнік
Завіруха залатая
З дрэў лістоту абмятае.
Рассцілае дываны,
Дзе ні глянь –
Ляжаць яны.
Ты пазыч мне, клён, клён,
Свой убор да летніх дзён.
Ён такі залаты –
Адвяду ў ім халады.
Прыйдзе шчодрая вясна –
Верне твой убор яна.
Пачакай, бяроза, трошкі, –
Дай лісця свайго тры ношкі.
Дай лісця свайго ты трошкі –
Я рабінцы ўкрыю ножкі.
Дай, асіннік, лісце, дай,
Што зраблю з ім – не пытай:
Вогненнае, быццам медзь,
Будзе ўзімку траўку грэць…
Прыйшлі Пакровы:
«Ці ўсе да зімы гатовы?..»
Апусцелі ніва, луг,
Гул работ на іх прыглух.
Перабраліся дары
З град у хаты, на сталы.
Лён трашчыць, ляціць кастрыца:
«Хто ўкалоцца не баіцца?..»
Трэ, ляскоча церніца:
«Лён кашуляй вернецца…«
Заміргалі ў небе зоркі:
«Не забылі пра вячоркі?..»