Ці доўга было гэта?

Можа, хвіліна,

Можа, паўвека, а можа, больш…
Але пакінула ты, дзяўчына,
Смутную радасць і светлы боль.

Радасць – і сёння з табой сустрэцца,
Боль – назаўсёды адчуць чужой…
I ўсё ж абзавецца дурное сэрца
I ва ўсіх салаўях запяе вясной.

Крыніца: Лужанін М. Выбраныя творы. У 2 т. Т. 1. Вершы / Прадм. А. Куляшова. – Мінск: Мастацкая літаратура, 1993. – 318 с.

• Максім Лужанін — Снег – трэці дзень...
• жыццё-ў-радасць
• Максім Лужанін — Добры хлопец Дзік
• радасная-прасветласць
• Максім Лужанін — Беларускаму народу