Ехаў вусень –
Не, не ў сне! –
На капусным качане.
Позні час
Ці ранні час –
Цяжка коціцца качан.
Стогнуць і скрыпяць лісты.
Брыдка ад такой язды.
На гародняй той вярсце
Шустры хтось пратупацеў.
Штосьці чмыхаў:
Чмых ды чмых.
Быў качан з найхуткіх тых.
– Нейкі шэры ён, аднак,
Бачна, што качан не наш.
Я ж не еду, а цягнуся.
Перасяду, – кажа вусень.
Як на новы сеў качан,
Пацямнела у вачах.
Па бульбоўніку за грады
Той качан памчаўся раптам.
Не лісце на ім – калючкі.
Ездаку пякло пякуча.
І калючы той качан
Проста ў лес яго імчаў.
Быў яздок і сам не рад:
«Трэба быць далей ад град».

• Казімір Камейша — Камень ля вёскі Камень
• званы-хатыні
• тураў-3838
• Казімір Камейша — Ганчары
• Казімір Камейша — Першы снег