Васіль Жуковіч — Травень

Травень, ты – вясны вяршыня.
Ззяе сонца ў небе сінім.
Канюшына і рамонкі
разліваюць водар тонкі.

Пахне мята з медуніцай.
Надыходзіць касавіца.
На палях, цяплом абжытых,
закрасуе хутка жыта.

А сады – на заглядзенне:
дрэваў пышнае цвіценне.
Замірае нават вецер
перад яблынямі ў цвеце.

І чмялі гудуць, і пчолы;
птушак спеў чуваць вясёлы.
Ад світання да змяркання –
трэлі, шчэбет і куванне.