Па маленькім,
зялёным, як сад,

гарадку

крочыць тата,

узяўшы

мяне за руку.
Я амаль паспяваю
за ім –

крок у крок.

Тата кажа:

– Глядзі,

прыглядайся,

сынок.

Для мяне,

як для птушкі,

быў ён

родным гняздечкам –

гарадок,

што даўней

называўся мястэчкам.
Я адсюль

паляцеў

у нязведаны свет…
Мне б

за татам прайсці

шлях яго –

след у след!..

• Васіль Жуковіч — Дзе прывітанне?
• Анатоль Грачанікаў — Бацька і сын
• Еўдакія Лось — Памяці бацькі
• Мікола Гіль — Татава аўтаручка
• Мікола Гіль — Чаго смяяўся кот Васька