Маёй рукой пасаджанай бярозе
Гадоў якіх праз сорак, сорак пяць
Не пры глухой дарозе красаваць,
А ў будучага веку на парозе.

Каля яе патомак малады,
Старым гасцінцам едучы здалёку,
Прыпыніцца, перачакае спёку,
З ракі матору прынясе вады.

Не ўспомніць ён тады ні пра дамоўку
Забытую маю, ні пра мяне,
Але ў цяньку згадаць не праміне
З удзячнасцю пра рукі і рыдлёўку,

Што гэта дрэва не вятрам на здзек
Тут пасадзілі, не для ўцехі ўласнай –
Пераняслі яго, для долі яснай,
Не з лесу ў поле – з веку ў новы век.

• Аркадзь Куляшоў — Варшаўскі шлях
• Біяграфія Аркадзя Куляшова
• Паэзія Аркадзя Куляшова
• Аркадзь Куляшоў — Хамуціус
• Аркадзь Куляшоў — Балада аб чатырох заложніках