Анатоль Вялюгін — Сланечнік з прабітай галавой

Пад гудкі, трывожныя сірэны,
як на моры ў бітве караблі,
паміралі дымныя мартэны.

…а вакол
сланечнікі цвілі.

Блаславіўшы буру аманала,
у яры заплакаў сталявар,
калі хмара выбухаў забрала

неба,
стэп
і цвету росны жар.

Жоўты стэп…
Мартэны…

Краю любы,

ты гарыш у памяці жывой,
як сланечнік

па-над стромай згубы

з сонечнай прабітай галавой.

1942

Крыніца: Вялюгін А. З белага камення – сіняе пламенне: Кніга паэзіі. – Мн.: Маст. літ., 1993. – 254 с.

Пісьменства