У грудзях – пачуццяў бура,
Ў галаве – ад думак вятругі:
Звар’яцела Беларусь і, здуру,
На сябе надзела ланцугі;

Канапляную звіла вяроўку,
Каб зрабіць дабротную пятлю
I ўсадзіць туды сваю галоўку,
Як з Расіяй пажадае «шлюб».

Не хачу пры гэтакай нагодзе
На хаўтурах Бацькаўшчыны быць.
Ці ж сапраўды ты здурнеў, народзе,
I пажыць не хочаш без журбы?

Ліпень-жнівень 1994 г.

• душа-народа
• якуб-колас-народ-у-трылогіі-на-ростанях-
• Юрась Свірка — Верны крэўнаму брацтву
• Васіль Зуёнак — Будучыня
• Служэнне народу — асноўны абавязак мастака. Паэма «Сымон-музыка»