Мой дух, узвіўшыся ў прасторы,
Да сонца, зораў і планет,
Глядзіць з вышынь на Божы свет
Істужкі рэк, грамады гораў.

I бачыць ён: як прывід-змора,
Блукае ў цемры з веку ў век
Сварлівы, злосны чалавек –
Каваль жыцця і дойлід гора.

Яму насустрач – яркі промень
Свідруе цемру, крышыць, ломіць,
Бы крохкае й сухое лісце.

Шточас імклівей ды іскрысцей
Ідзе магутным ледаломам
Жаданае вякамі Прыйсце.

3 лютага 1958 г.

• Максім Багдановіч — Санет (Замёрзла ноччу шпаркая крыніца...)
• вянок-санетаў
• санет
• Максім Багдановіч — Санет (Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі...)
• Янка Купала — Для зямлі прадзедаў маіх...