Я чую, як цяжка тут люд уздыхае,
Як скаргі свае падае.
На лепшых людзей гэта ён пазірае,
Змаганнікаў шчырых заве:
«Мы жджом вас: прыйдзіце ў цёмную вёску,
Падайце руку нам сваю.
Хай згіне тут цемра, хай сонца прагляне
Ў закінутым нашым краю.
Нам, горам прыціснутым, доўгія годы
Прыйшлося маўчаць і цярпець,
Цярпець прыгнячэнне, і здзек, і нягоды,
Ў нудзе і у цемры марнець.
Ўжо досыць, – мы доўга цярпелі, маўчалі,
Узнімем галовы смялей!
Прыйшоў час змагацца за лепшую долю,
Каб стала жыццё нам вальней.
Змаганнем здабудзем і волю, і долю,
З’яднаўшыся ў краі шчыльней.
Здалеем тады цемнату і нядолю,
І сонца нам блісне ясней».
1913
Крыніца: Журба Я. Роднае: Лірыка. – Мн.: Маст. літ., 1980. – 144 с.