Сцяжынка вывела мяне да вузенькай, як раўчучок, рачулкі, якую з двух бакоў абступалі кусты чаромхі і парэчак.
Вада ў рачулцы празрыстая, як сляза. Было нават відаць, як ад хуткага цячэння на дне варушыліся жвірынкі, ляжалі шэрыя дробныя каменьчыкі.
Наперадзе моцна трэснула сухая галінка: да рачулкі падыходзіў лось-велікан.
Лось піў ваду доўга, а калі наталіў смагу, ускінуў угору пысу і захроп.
Я стаіўся ў кустах і чакаў, хто яшчэ завітае да рачулкі ў госці.
Чакаў нядоўга. Нават не згледзеў, з якога боку з’явілася зграбная козачка. Прыкленчыла на пярэднія ногі і пачала піць ваду.
Прыбегла ў госці да рачулкі і ласка.
Спяшалася, цякла сярод лесу рачулка. Такая патрэбная: і чалавеку, і зверу, і птушцы.

• леанід-галубовіч/творчасць-леаніда-галубовіча
• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-верш-паэзія
• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-людскою-разумнаю-воляй
• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-я-раб-паэзіі
• леанід-галубовіч/леанід-галубовіч-мова