Не бядуй, што сонца нізка,
Што прыходзіць нудны дзень,
Не бядуй, што восень блізка
І на дол кладзецца цень.

Не бядуй, што снег халодны
Скрые землю ад вачэй:
Не загіне край твой родны
У тэй цемені начэй!

Будзе час, і снег растане,
Прыйдзе зноў да нас вясна,
Ветла з неба сонца гляне,
Ачуняе старана.

Не бядуй, што цяжка стала
Жыць у вечнай цемнаце,
Што нас доля вечна гнала,
Што жывём у беднаце.

Не бядуй, што звіслі хмары,
Што нам сонца не відаць,
Не бядуй, што ўноч пажары
Сталі неба заліваць, –

Дымам пойдзе ўсё ліхое,
Усё, што душыць нас і гне.
Вер, брат, – жыцце залатое
Будзе ў нашай старане.

1907

• якуб-колас/служэнне-народу-асноўны-абавязак-мастака
• якуб-колас/карціны-роднай-прыроды-ў-паэме-новая-зям
• якуб-колас/паэма-новая-зямля-мастацкая-энцыклапедыя
• якуб-колас/духоўнае-багацце-чалавека-ў-паэме-новая-
• якуб-колас/творчасць-якуба-коласа