Я чую голас несціханы –
Зямля мая мяне заве
І кроіць сэрца мне на раны,
Звініць, як звон касы ў траве.

І шум дубровы, і стогн пушчы,
І рэк усхліп, і плач крыніц,
І немы зрок балотнай тлушчы
Нясуць мне весць пра чужаніц.

Я бачу постаці тэўтонаў –
Халодны твар, звярыны від.
Не знае жалю, ні законаў
У сталь закованы капыт.

О, каб я меў такія рукі,
Зямля, абняў бы я цябе,
Каб сцішыць гора тваё, мукі,
І сілу даць у барацьбе!

Зямля мая, мая краіна!
Я чую твой прызыўны звон.
Прымі ж хоць слова твайго сына –
Не доўгі будзе твой палон.

Шумяць гняўліва твае пушчы,
Трасуцца помстаю бары,
І дзень твой хмурны змрок
расплюшчыць –
Ёсць у цябе багатыры!

31.XІІ.1941

• якуб-колас/паэма-новая-зямля-мастацкая-энцыклапедыя
• якуб-колас/карціны-роднай-прыроды-ў-паэме-новая-зям
• якуб-колас/творчасць-якуба-коласа
• якуб-колас/служэнне-народу-асноўны-абавязак-мастака
• якуб-колас/духоўнае-багацце-чалавека-ў-паэме-новая-