Народны лёс я завіваю у санет,
Каб ён, жывы, чало Радзіме упрыгожыў.
Свайго народа дух высокі, светлы розум
Нясу у свет, як песню радасці паэт.

Хачу ў санетах выткаць родныя узоры:
Крынічаньку, што рэчанькай у свет бяжыць.
Вякі мінуць, а я хачу у песні жыць,
Пакуль у небе не пагаснуць сонца, зоры.

Я прыпадаю да тваіх, зямля, грудзей
I прагна сок твой п’ю і веру у бяссмерце,
I б’ецца пульс і абуджае спеў у сэрцы.

Іду я да цябе, як радасць да людзей,
Нясу і аддаю вянок жывых санетаў,
Гарачым сэрцам і агнём душы сагрэтых.

1957 г.

• Максім Багдановіч — Санет (Замёрзла ноччу шпаркая крыніца...)
• Янка Купала — Для зямлі прадзедаў маіх...
• вянок-санетаў
• Максім Багдановіч — Санет (Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі...)
• санет