Юльюш Славацкі — Песня дзяўчыны-казачкі
I
У месячным бляску трывожна-дзівосным
Вандрую са смуткам сцяжынай.
Кветку шукаю я з тысячы розных,
Над ёю бярозка схілілася слёзна,
I слёзы мае – сіраціны.
Як з нецвярозае, людзі смяюцца,
Не знаюць, аб чым я смутную.
Я кветкі зрываю – і вянуць, і гнуцца.
А я зноў па кветкі вандрую.
II
Плыве сабе слёзанька ціха і скрытна,
Бо плачу па цяжкай я згубе,
Глянь, ружа у полі пад ззяннем блакіта,
Канвалія белая з ружаю звіта,
Мой мілы казача, мой любы!
Што? Песня з царквы ці званкі ля аселіц?
Сябры ці сваты ўжо чакаюць?
Ах!.. Кветкі павялі – не на вяселле,
Па кветкі вандрую да гаю.
Не ад рыцарскай шабельнай згінуў ён сталі
Узнеслі магілу высока,
А колькі жменяў пяску насыпалі,
Столькі ж праклёнаў з пяском пасылалі, –
Мой любы, спіць ён глыбока.
Праклёнаў не чуў ён, не чуў ён і плачу
У тую цяжкую хвіліну.
Пясок беспрытульніка крые, бядачы.
Вянок жа мой – на дамавіну!
28 снежня 1829
Пераклад Піліпа Пестрака
Крыніца: Літаратура Беларусі ХІХ стагоддзя: анталогія / укладальнікі: К. А. Цвірка, І. С. Шпакоўскі, К. У. Антановіч – Мінск: Беларуская навука, 2013. – 862 с.