Ёсць памяць генаў, памяць роду –
У нашых душах дзівасілам
Жыве з пары, калі прырода
Нас гэтым дарам надзяліла.

I я адчуў сягоння крэўна
Сябе лістком на кроне дрэва.
Хоць голле аж трымціць ад ветру,
Ды страх малы – карэнне ў нетрах.

А прыйдзе восень – лісцік згіне.
Ды не засохне роду дрэва…
Як колісь ува мне – у сыне
Вясной прачнецца памяць генаў!

Крыніца: Прайсці праз зону. Кн. 2. Проза, паэзія, публіцыстыка / Уклад. І. Бутовіч; Маст. В. Шкаруба. Мн.: Маст. літ., 2001. – 558 с.

• у-нашай-памяці-вечнасць
• што-запомніцца-і-што-захаваецца
• хвіліна-памяці
• Анатоль Бутэвіч — Бунт у каралеўстве Віндаўса Вялікага
• памяць