Рыжы конь хадзіў па лузе,
Там, на волі, паміж траў,
Хтось зялёны, невялічкі,
І скакаў, і стракатаў.

Конь здзівіўся, глянуў скоса:
– Гэй, малеча,
Хто ты ёсць?
– Хто я? Конік.
Тут жыву я
І на лузе я – не госць!

– Конік? Дык няўжо калісьці
Быў я сам такім малым? –
І схіліўся конь з пяшчотай:
– Будзеш родзічам маім!

Ну а тут здзівіўся конік.
Жвавы, спрытны, як агонь,
Да асілка ён падскочыў:
– Адкажыце, хто вы?
– Конь!

Засмяяўся конік звонка:
– Вось адкуль мой добры род!
Значыць, я вялікім буду,
Падрасту за нейкі год.

Ён за хвост каню ўчапіўся
І на ўвесь трызвоніў луг,
Камарам, жукам хваліўся:
Конь – яго і брат і друг!

На сцяблінцы, як на скрыпцы,
Ён іграў, вадзіў смыком.
Верыў мой маленькі конік –
Дужым будзе ён канём.

• уладзімір-дубоўка/уладзімір-дубоўка-ганарысты-конь
• максім-танк/максім-танк-конь-і-леў
• янка-сіпакоў/янка-сіпакоў-конь
• кандрат-крапіва/кандрат-крапіва-саманадзейны-конь
• янка-маўр/янка-маўр-бярозавы-конь