Пасадзілі бульбіну вясною
ў цёплую вільготную зямлю.
Сонца нахілялася над ёю,
воблака паіла дажджавое,
вецер напяваў ёй: «Люлі-лю!»

Падрамала бульбіна ў зацішку,
як і сёстры меншыя яе.
Потым паднатужылася крышку –
і да сонца, ветру і хмурынак
распасцёрла парасткі свае.

Як яна запрэглася ў работу!
Сілы набіралася, расла.
Пад зямлёй яе таўсцела цела,
вопратка наверсе зелянела –
цветам светла-бэзавым цвіла.

Адкапалі бульбіну пад восень:
ну і дзіва! Важыць паўкіло.
Так ужо спрадвеку павялося:
лепей нашай бульбы беларускай
анідзе на свеце не было!

Ля кастра прыемна ёй сагрэцца –
вось ляжыць і млее на баку.
Акалі на славу падпячэцца –
на далонь шырокую кладзецца
ў рудавата-шэрым кажушку.

• каралева-агарода-4181
• каралева-агарода
• Іван Чыгрынаў — Бульба
• гаспадары-зямлі
• Авяр’ян Дзеружынскі — Беларуская бульба