Ведаю, што і я памру, як і ўсе,
што па смерці нічога не будзе трэба.
Тым мацней люблю ўвесь шырокі свет
і гэта – пярэстае збольшага – неба.

Перачуць усю боль і ўсю слодыч жыцця,
акунуцца ў прадонне жыцця з галавою.
Пераслухаць, як хвалі ў вятрах шалясцяць, –
гэта шчасце! Хай скажуць – малое…

Перайначыць, спыніць можа сілы няма,
а плысці супроць плыні магчыма.
На шляху калі хто і залом заламаў, –
падарожжа не зменіць, не спыніць.

Церушыцеся шаты лісцём залатым,
вы красою праменілі гордай.
Чаравалі мяне (мо затым, не затым?)
ціхіх шэптаў акорды, акорды…

1926

Крыніца: Дубоўка У. Выбраныя творы: у 2 т. Т. 1. Вершы. – Мінск: Беларусь, 1965. – 540 с.

• адам-міцкевіч/адам-міцкевіч-смерць-палкоўніка
• уладзімір-дубоўка/уладзімір-дубоўка-як-сінячок-да-сонца-лё
• васіль-быкаў/васіль-быкаў-мёртвым-не-баліць
• алесь-гарун/алесь-гарун-на-смерць
• уладзімір-караткевіч/уладзімір-караткевіч-ладдзя-роспачы