Ведаю, што і я памру, як і ўсе,
што па смерці нічога не будзе трэба.
Тым мацней люблю ўвесь шырокі свет
і гэта – пярэстае збольшага – неба.

Перачуць усю боль і ўсю слодыч жыцця,
акунуцца ў прадонне жыцця з галавою.
Пераслухаць, як хвалі ў вятрах шалясцяць, –
гэта шчасце! Хай скажуць – малое…

Перайначыць, спыніць можа сілы няма,
а плысці супроць плыні магчыма.
На шляху калі хто і залом заламаў, –
падарожжа не зменіць, не спыніць.

Церушыцеся шаты лісцём залатым,
вы красою праменілі гордай.
Чаравалі мяне (мо затым, не затым?)
ціхіх шэптаў акорды, акорды…

1926

Крыніца: Дубоўка У. Выбраныя творы: у 2 т. Т. 1. Вершы. – Мінск: Беларусь, 1965. – 540 с.

• Адам Міцкевіч — Смерць палкоўніка
• Уладзімір Дубоўка — Як сінячок да сонца лётаў
• Васіль Быкаў — Мёртвым не баліць
• Алесь Гарун — На смерць
• Уладзімір Караткевіч — Ладдзя Роспачы