Калі зойдзецца сэрца ад болю
I прыстану зусім на хаду,
Пры дарозе ці ў ветраным полі
У даспелыя травы ўпаду –

На палын, на халодны трыпутнік,
На пасохлы чабор і званец
Павалюся цішком, як пакутнік,
I падумаю: «Вось і канец».

Ды пачую: стракочуць стракозы,
Па былінцы паўзуць мурашы –
Нечаканыя высахнуць слёзы,
Акрыяе надзея ў душы.

На рамонках туманныя росы
I гараць, і цвітуць, і дрыжаць,
Маладзік устае з-за бярозы,
Каб у полі пшаніцу дажаць.

Перапёлкі заходзяцца ў жыце,
Атрасаючы долу тугу.
Я прашу іх: «Хоць вы не кажыце,
Што прыстаў, што дайсці не магу».

Узыходзіць над жытам Венера,
Моўкне плач адзінокай савы…
Я прыпаў да зямлі і паверыў,
Што ўваскрэсну, што зноўку жывы.

• сяргей-грахоўскі/сяргей-грахоўскі-чалавеку-патрэбна-не-сл
• сяргей-грахоўскі/сяргей-грахоўскі-стары-млын
• сяргей-грахоўскі
• сяргей-грахоўскі/сяргей-грахоўскі-мама
• сяргей-грахоўскі/сяргей-грахоўскі-прызнанне