У выраі ветразь знікае
За хваляй, нібы на спачын,
І змора яго не злякае,
Не спыніць тугой далячынь.

У змроку зіхоткая здрада
Завабіць хлуснёй у віры,
На золку сканае прынада
І кволы прамень на жвіры.

Раптоўна згаданыя мроі
У карунках пяшчотнай тугі
Павольна знікаюць, як строі,
У бязважкасці кволай смугі.

Знікае ўсхвалёваны ветразь:
З кунегаю пільна сачу,
Як водар аздобіў паветра,
І ў бездані знічкі лічу.

• сяргей-грахоўскі/сяргей-грахоўскі-стары-млын
• сяргей-грахоўскі/сяргей-грахоўскі-прызнанне
• сяргей-грахоўскі/сяргей-грахоўскі-чалавеку-патрэбна-не-сл
• сяргей-грахоўскі
• сяргей-грахоўскі/сяргей-грахоўскі-мама