У выраі ветразь знікае
За хваляй, нібы на спачын,
І змора яго не злякае,
Не спыніць тугой далячынь.

У змроку зіхоткая здрада
Завабіць хлуснёй у віры,
На золку сканае прынада
І кволы прамень на жвіры.

Раптоўна згаданыя мроі
У карунках пяшчотнай тугі
Павольна знікаюць, як строі,
У бязважкасці кволай смугі.

Знікае ўсхвалёваны ветразь:
З кунегаю пільна сачу,
Як водар аздобіў паветра,
І ў бездані знічкі лічу.

• Сяргей Грахоўскі — Стары млын
• Сяргей Грахоўскі — Прызнанне
• Сяргей Грахоўскі — Чалавеку патрэбна не слава...
• Біяграфія Сяргея Грахоўскага
• Сяргей Грахоўскі — Мама