Плавала па лужыне
Качанё нядужае,
Лапкамі дзівоснымі
Шастала, як вёсламі.
А пасля нырнула,
Нібы патанула,
Курку напалохала,
Тая ў крык, завохкала:
– Ой, малое, кволае,
Ты ж амаль што голае.
Там як лёд вадзіца,
Можна прастудзіцца.
Качанё смяецца:
– Гэта ж так здаецца.
Не глядзі ты з горыччу,
Мне тут нават горача.

1957

• станіслаў-шушкевіч/станіслаў-шушкевіч-камарык
• станіслаў-шушкевіч/станіслаў-шушкевіч-верабейка
• станіслаў-шушкевіч/станіслаў-шушкевіч-па-лісточку-поўзаў-см
• станіслаў-шушкевіч/станіслаў-шушкевіч-свавольнікі
• станіслаў-шушкевіч/станіслаў-шушкевіч-знатныя-лісічкі